ΠΡΕΠΕΙ να καταλήξει κάποτε η πολιτική ηγεσία. Κινδυνεύει ή όχι και από τι η δημοκρατία μας; Είναι διχασμένος ή όχι ο λαός; Το λέμε διότι γινόμαστε δέκτες διαφορετικών κάθε φορά μηνυμάτων από την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όπως και όποτε τους βολεύει φυσικά! Αναλόγως των περιστάσεων και τις σκοπιμότητες που θέλουν να εξυπηρετήσουν. Βλέπετε και οι μεν και οι δε διεκδικούν για τον εαυτό τους το λεγόμενο «Παπικό αλάθητο», το οποίο φυσικά και δεν αναγνωρίζουν στους πολίτες. Τους θεωρούν ανώριμους και συνεπώς χρειάζονται έναν «πατερούλη» να τους διδάσκει, ενίοτε δε και με την εφαρμογή του ...«όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» επί δικαίων και αδίκων, για να μην διανοηθεί να αμφισβητήσει κανένας τη ισχύ της εξουσίας.

ΑΠΟΨΗ μας είναι πως όχι, δεν κινδυνεύει η δημοκρατία από την ελευθερία της έκφρασης. Ούτε από τη διαφωνία για το αν πχ είναι σωστά ή όχι τα μέτρα για τον κορωνοιό και τις δημόσιες διαμαρτυρίες (τις οποίες όμως η κυβέρνηση επιτρέπει), πολύ δε περισσότερο όταν οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι κανόνες συχνά παραβιάζονται από εκείνους που τους ορίζουν. Ούτε ακόμη κι αν σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας (που επιτρέπει η κυβέρνηση) πέσει και λίγο ... ξύλο σε συμπλοκή με αστυνομικούς-ζυγίζοντας (εμείς) το ίδιο τον δαρμένο πολίτη και τον αστυνομικό, όσο κι αν ενοχληθούν κάποιοι δήθεν θεματοφύλακες ιερών και οσίων. Βεβαίως και ο σεβασμός στο νόμο και τους υπηρετούντες τον είναι απαραίτητος.Μόνο που αυτός εμπνέεται και δεν επιβάλλεται. Αλλά γιατί επιτρέπονται οι συγκεντρώσεις και οι πορείες και η αστυνομία επεμβαίνει «κατόπιν εορτής» με βίαιο τρόπο; Γιατί δεν τις αποτρέπει;

ΛΕΜΕ λοιπόν για τις πορείες διαμαρτυρίας των πολιτών, που απηύδησαν από τα lockdown ενός έτους και βρίσκονται σε απόγνωση από την ανυπολόγιστη οικονομική ζημιά που υφίστανται. Που δικαίως αγανακτούν από τις παλινωδίες κυβέρνησης και «ειδικών», αφού δεν μπορούν να καταλήξουν σε συγκεκριμένα μέτρα και αποφάσεις, με τους εμβολιασμούς να γίνονται με ρυθμούς χελώνας. Με την αγανάκτηση αυτή δεν έχουν καμιά σχέση οι «μπαχαλάκηδες», οι γνωστοί- άγνωστοι, αναρχικοί και ΑριστεροΔεξιοί εξτρεμιστές και προβοκάτορες, που κάθε τόσο πρωταγωνιστούν σε επεισόδια και αποχωρούν ανενόχλητοι. Για ποιό λόγο δεν τους απομονώνουν; Το γιατί το γνωρίζει η εξουσία, όποια κι αν είναι κάθε φορά. Το ξεκαθαρίζουμε για να μην υπάρξουν παρερμηνείες από διάφορους ... «ερμηνευτές» των απόψεων και προθέσεών μας.

ΟΧΙ, δεν κινδυνεύει η δημοκρατία, όπως ολοφύρεται διαρρηγνύουσα τα ιμάτιά της η, εκ δημοκρατικού παροξυσμού καταληφθείσα, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μερόπη Τζούφη και αλαλάζει το ΚΚΕ, επειδή ο δήμαρχος της Κόνιτσας κ. Εξάρχου επιθυμεί να επανατοποθετήσει το άγαλμα της Φρειδερίκης στην Κόνιτσα. Όπως δεν κινδυνεύει και από το μνημείο για το λεγόμενο «Δημοκρατικό Στρατό» που στήθηκε ανεμπόδιστα στο Γράμμο. Αλλά αν ελλοχεύει τέτοιος κίνδυνος, γιατί από το ένα κι όχι και από το άλλο; Κι αν θέλετε να το δούμε πολιτικά και ιστορικά, ποιός προκάλεσε μεγαλύτερο κακό στην Ελλάδα, η Φρειδερίκη ή η εμμονή του τότε ΚΚΕ να προκαλέσει την ανταρσία, τον εμφύλιο και δια των όπλων να καταστήσει τη χώρα «δορυφόρο» της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης;

ΑΛΛΑ αυτά- καλώς ή κακώς- αφήνουν αδιάφορους τους περισσότερους και προπαντός τους νέους. Οπότε οι οιμωγές τύπου Τζούφη και οι υλακές τύπου ΚΚΕ δε βρίσκουν ευήκοα ώτα, εκτός κι αν απευθύνονται στους «κομματικούς στρατούς», σε ανιστόρητους και ανεγκέφαλους. Η συντριπτική πλειοψηφία, λοιπόν, με τους νέους που αναζητούν μιά θέση στη ζωή, νοιάζονται πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Μη σπεύσουν οι του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίσουν διότι μερίδιο ευθύνης για τις οικονομικές εξελίξεις έχει και η κυβέρνησή του, εκείνη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ νωρίτερα και τώρα. Όχι λόγω της πανδημίας, αλλά των χειρισμών για την αντιμετώπιση της δεκαετούς οικονομικής κρίσης και εκείνης που προκύπτει-έρχεται «τσουνάμι»- από την πανδημία του κορωνοιού.

ΑΠΟ αυτά διατρέχει όντως κίνδυνο η συνοχή του κοινωνικού ιστού, του οποίου η αντοχή κατέστη ήδη προβληματική. Ναι, από αυτά κλονίζεται η δημοκρατία, η οποία προσβάλλεται και καθυβρίζεται όταν οι πολίτες της καταστρέφονται οικονομικώς, χάνουν τις δουλειές, τα σπίτια τους και πεινούν. Όταν πεθαίνουν παιδιά από την ανέχεια και την αδυναμία του κράτους να τα προστατεύσει και να τους παρέχει τη δυνατότητα να προχωρήσουν στη ζωή τους με στοιχειώδη ασφάλεια και πνευματικά εφόδια. Κινδυνεύει όταν εκλείπει η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισονομία και όταν διαπιστώνεται ότι οι παντοειδείς «εξουσιαστές» λυμαίνονται με τις παρέες τους- συμμορίες το δημόσιο πλούτο. Όταν μια χώρα σαν τη δική μας, έχει πλούσιους κυβερνήτες και πένητες πολίτες, που για να ζήσουν έστω και αναξιοπρεπώς, πρέπει να προστρέξουν στην ελεήμονα διάθεση της εξουσίας.

ΑΣ αφήσουν λοιπόν όλοι και προπαντός οι πολιτικοί ηγέτες την κινδυνολογία, τα παραμύθια περί διχασμού και τι μπορεί να πάθει η δημοκρατία αν οι πολίτες δεν είναι... φρόνιμοι. Εκείνοι την υπονομεύουν συστηματικώς με τη συμπεριφορά και την πολιτική τους που δημιουργεί αδιέξοδα, τα οποία αίρει ο λαός με την ωριμότητά του. Εκείνοι είναι οι ανώριμοι, που καπηλεύονται τους αγώνες του και τις προσδοκίες του. Υπάρχει περίπτωση τα κόμματα να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να βρουν τις λύσεις που απαιτούνται; Μάλλον όχι! Όσο όμως νωρίτερα συνειδητοποιήσουν όλοι τις ευθύνες τους, τόσο το καλύτερο για τη χώρα και την προοπτική της. Οι διαφωνίες δε σημαίνουν και διχασμό. Η διαμαρτυρία δε συνεπάγεται και ανταρσία. Αλλά αν δεν πάψουν να παίζουν αναίσχυντα με τις ζωές μας και με την ελπίδα για το αύριο, τότε τα πράγματα αλλάζουν...

Δημοσιεύθηκε στον "ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ" το Σάββατο 13/03/21