γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
H συνάντηση των τριών αρχηγών κατέδειξε στην ουσία ένα και μόνο πράγμα: Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μόνο που ο καθένας από τους τρεις, δίνει διαφορετικό νόημα στην έννοια της ελπίδας.
Ο Αντώνης Σαμαράς ελπίζει πως η αποφασιστικότητα που θα επιδείξει η κυβέρνηση στην περικοπή δαπανών ύψους 11,5 δις θα εκτιμηθεί δεόντως και η έκθεση που θα συντάξει η τρόικα θα δίνει το «πράσινο φως» για συνέχιση της χρηματοδότησης. Άρα δεν θα «σκάσει» η στάση πληρωμών στα δικά του χέρια κι από κει και πέρα «έχει ο Θεός».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ελπίζει πως η χθεσινή διαφοροποίησή του θα του επιτρέψει να βγει κάποια στιγμή και να πει: «εγώ, σας τα έλεγα». Από τη μια κάνει τον «υπεύθυνο» ( δεν πάω τη χώρα σε εκλογές) και από την άλλη κάνει τον «καλό» ( το πακέτο των μέτρων θα βαθύνει την ύφεση, άρα χρειάζεται πολιτική διαπραγμάτευση).
Ο Φώτης Κουβέλης ελπίζει ότι θα του πιστωθεί ο ρόλος του εξισσοροπιστή. Ρόλος που δεν του δίνει καρέκλα στο τραπέζι μόνο αυτής της κυβέρνησης αλλά και όποιας άλλης ήθελε να προκύψει στο μέλλον.
Οι ελπίδες των αρχηγών βεβαίως είναι μόνον σχέδια επί χάρτου. Οι προσωπικές ελπίδες των αρχηγών συναρτώνται με το κατά πόσο υπάρχουν αποθέματα ελπίδας στη χώρα. Αλλά με την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, προσωπικά προβλέπω ένα φθινόπωρο απελπισίας.
Διότι στην πραγματικότητα οι εξελίξεις στη χώρα προσδιορίζονται απ’ έξω. Η Γερμανία είναι σαφές ότι παίζει ένα «βρώμικο παιχνίδι». Στόχος της γερμανικής στρατηγικής είναι ο εξαναγκασμός της Ελλάδας να βγει από την ευρωζώνη. Για αυτό και η εξίσωση του κ. Σαμαρά πως η λήψη όλων των μέτρων εδώ και τώρα σημαίνει και συνέχιση της χρηματοδότησης μπορεί να αποδειχθεί φρούδα ελπίδα. Ήδη οι Γερμανοί με δηλώσεις τους λένε πως δεν πιστεύουν πως τα μέτρα που θα αποφασιστούν θα υλοποιηθούν. Με απλά λόγια καλούν την Ελλάδα να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Πάνω σε αυτή τη γραμμή ό,τι και να κάνει η ελληνική κυβέρνηση οι Γερμανοί θα το αποδομούν και θα το απαξιώνουν.
Πληροφορίες που έχω με βεβαιώνουν πως μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γνωρίζοντας πολύ καλά σε τι δημοσιονομικό χάλι βρίσκονται Ιταλία και Ισπανία, κρατάει μια πιο ευμενή στάση, πιστεύοντας πως άπαξ κι ανάψει η «φωτιά», η μετάδοσή της είναι θέμα δευτερολέπτων.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι θα κάνει η υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά ο ευρωπαϊκός Νότος; Η πολιτική διαπραγμάτευση στην οποία ελπίζει ο κ. Βενιζέλος είναι σαφές πως πέφτει βαριά για τους ελληνικούς ώμους. Είναι αναγκαίο να βάλουν πλάτη και άλλοι. Θα βάλουν; Προσωπικά το βλέπω «χλωμό». Τώρα είναι η στιγμή του «ο σώζον εαυτόν σωθείτο». Η όποια διαπραγμάτευση Ιταλών, Γάλλων, Ισπανών θα εξυπηρετεί τους δικούς τους εθνικούς στόχους και όχι τη σωτηρία της Ελλάδας. Όταν η Γερμανία τηρεί δυο μέτρα και δυο σταθμά, όταν εγκλωβίζει την Ελλάδα σε ασφυκτικά μνημόνια και δίνει το «πράσινο φως» στον δανεισμό των Ισπανών χωρίς αντίστοιχες εξασφαλίσεις, ουσιαστικά διασπά το νοτιοευρωπαικό μέτωπο που κάποιοι ονειρεύονται. Το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» ίσχυσε κάποτε, δεν σημαίνει πως βρίσκεται σε ισχύ ακόμη.
Μια ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας οδηγεί στη διαπίστωση πως αν η Ελλάδα έχει μια τύχη, αυτή μπορεί να την οφείλει μόνον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο προοιωνίζονται ραγδαίες και μοιραία εμπλέκονται με τις αμερικανικές εκλογές.
«Πόλεμος πατήρ πάντων» σύμφωνα με τη γνωστή ρήση τού Ηρακλείτου. Και ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Οικονομικός σε ολόκληρο τον κόσμο, στρατιωτικός στη Συρία και έπεται συνέχεια. Ιστορικά είναι από εκείνες τις στιγμές που οι ΗΠΑ μετρούν «πραγματικούς φίλους» και υπό αυτή την έννοια είναι από τις στιγμές που η ελληνική άποψη μπορεί να έχει «ειδικό βάρος» στην Ουάσινγκτον. Αρκεί βεβαίως να υπάρχει σοβαρή άποψη, να διατυπωθεί σωστά και καθαρά, μακριά από «διγλωσσίες» και «αλληθωρίσματα» του παρελθόντος.
Υπό αυτή την έννοια θα περίμενε κανείς η χώρα να αγωνιά περισσότερο για τη στρατηγική του Υπουργείου Εξωτερικών και λιγότερο για αυτή του Υπουργείου Οικονομικών. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Θα ήμουν ευτυχής αν γινόταν μια τόσο καλή δουλειά που για αυτό ακριβώς θα ήταν και απολύτως «αθόρυβη». Δυστυχώς όμως η σιωπή οφείλεται μάλλον σε αμηχανία.
ΥΓ1: Επειδή είναι το τελευταίο post πριν από την αναγκαία θερινή ανάπαυλα και μέχρι να τα ξαναπούμε στις 20 Αυγούστου, δεν έχω πραγματικά την πρόθεση να σπείρω ανησυχίες και να διαταράξω τα μπάνια του λαού. Χτυπάω το καμπανάκι για ένα πραγματικά «θερμό φθινόπωρο» διατηρώντας κι εγώ μια ελπίδα (κι ας μην είμαι αρχηγός) πως η πολιτική τάξη θα πάψει να παίζει το παιχνίδι με τις «μουσικές καρέκλες» και το ποιος θα προλάβει να καθήσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού. Όταν η μουσική που ακούγεται είναι τύμπανα πολέμου, πρέπει να λάβουν οι πάντες υπόψη το ενδεχόμενο να μην υπάρχει καν καρέκλα για να καθήσουν.
ΥΓ2: Τα άρθρα αυτής της εβδομάδας είναι αλήθεια πως έθιξαν πολλά κακώς κείμενα. Τη σημαντικότητά τους την αντιλήφθηκα από το γεγονός πως τα διαβάζουν όλοι. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Κάτι που δυσκολευόμουν να το πιστέψω κι εγώ ο ίδιος. Άρχισαν λοιπόν τα τελευταία 24ωρα να φτάνουν σε μένα κάποια περίεργα μηνύματα και στο κινητό μου και στο e mail μου. Για να το ξεκαθαρίσω λοιπόν. Δουλεύω από 18 χρονών, κάνω πάντα τη δουλειά μου με υψηλό επαγγελματισμό και δεν χρωστάω σε κανέναν. Στην περίπτωση μου, αυτά που ξέρουν ορισμένοι να τα ξεχάσουν. Δεν εκβιάζομαι. Δεν εκφοβίζομαι.
