Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΛΤΣΗΣ (ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ 05/10/2024)
«Είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις της Αρχής τους Υπαλλήλους, τους Κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους·
είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις», έγραφε ο Αλέξανδρος Σούτσος εδώ και παραπάνω από έναν αιώνα.
Μέχρι σήμερα η ρήση του παραμένει επίκαιρη, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε, με την κυβέρνηση και την Δικαιοσύνη να εγκαλούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνείς οργανώσεις για τις διώξεις του Τύπου γενικότερα.
ΤΑ της προσωπικής μας περιπέτειας με την σύλληψη, όλη νύχτα στα κρατητήρια και στο αυτόφωρο, τα γνωρίζετε. Ο υιός του περιφερειάρχη Ηπείρου, ασφαλώς με τις ευλογίες του πατρός -αν όχι με εντολή του, νόμισε ότι μπορεί να αποτρέψει την υπό εξέλιξη δημοσιογραφική έρευνα και από Αθηναϊκά Μέσα Ενημέρωσης, με μιά μήνυση με περιγραφή πραγμάτων που ποτέ δεν συνέβησαν και με την ψευδομαρτυρία ενός Αλβανού εργαζόμενου (;) στις κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις στην Αγ. Μαρίνα της Κρύας. Με βάση αυτά λοιπόν αποφασίστηκε ο εγκλεισμός του κακούργου δημοσιογράφου, αφού πρώτα πέρασε από το Εγκληματολογικό της Αστυνομίας για τις … αναμνηστικές φωτογραφίες και την λήψη των αποτυπωμάτων και μετά στο «βαθύ» κρατητήριο με ευθύνη της ηγεσίας της τοπικής ΕΛΑΣ. Όχι, προς το παρόν δεν ζητήθηκε η εκτέλεσή μας, αλλά κάποιοι με ευχαρίστηση θα μας έβλεπαν κρεμασμένους ανάποδα από το ρολόϊ της πλατείας.
ΑΥΤΑ όμως ένας δημοσιογράφος δυστυχώς πρέπει να τα … συνηθίσει, αλλά αντιμετωπίζονται όπως και νάχει. Εκείνο που είναι πολύ σοβαρό αφορά στην ελευθερία του Τύπου και στο δικαίωμα του δημοσιογράφου να ερευνά ο,τιδήποτε αγγίζει τα δημόσια πρόσωπα και να ασκεί κριτική, έστω κι αν αυτή είναι οξεία. Για τους πολιτικούς και τις οικογένειές τους δεν υπάρχουν «προσωπικά δεδομένα», ούτε να έχουν το ακαταδίωκτο για οποιονδήποτε λόγο. Ναι, όλα φύλλο και φτερό, με όποιο κόστος για τον δημοσιογράφο που θέλει να είναι συνεπής με όσα επιτάσσει η αναγκαιότητα της πλήρους ενημέρωσης των πολιτών, που πρέπει να μαθαίνουν τι γίνεται, τι κάνουν και γιατί όσοι διοικούν. Διότι πολλοί δρουν ανεξέλεγκτοι, ασύδοτοι, ζαλισμένοι από την δύναμη της εξουσίας και της προστασίας που τους παρέχεται- όπως πχ συμβαίνει με τον Περιφερειάρχη, τον γιό του οποίου η αστυνομία δεν … μπόρεσε να βρει για τον συλλάβει ύστερα από μήνυσή μας.
ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ, λοιπόν, η ελευθερία του Τύπου που στην χώρα μας δεινοπαθεί, εδώ που γεννήθηκε η δημοκρατία και αποθεώθηκε η ελευθερία έκφρασης. Αναζητείται και το περίφημο «κράτος Δικαίου», για το οποίο συχνά επαίρεται η κυβέρνηση, αλλά που ναυαγεί στη δίνη της ακρίβειας και της φτωχοποίησης των Ελλήνων, που περιμένουν τα επιδόματα για να επιβιώσουν και με το 60% να μην τα καταφέρνει. Ναι, αυτό το «κράτος Δικαίου» που επιτρέπει σε ασκούντες διοίκηση να γίνονται ολοένα και πιό πλούσιοι ημέρα με την ημέρα, χωρίς να υφίσταται κανέναν έλεγχο ο τρόπος απόκτησης των περιουσιακών τους στοιχείων. Μην ακούτε ότι τάχα εφαρμόζεται το … «πόθεν έσχες», διότι με το «πόθεν» δεν ασχολούνται όσοι κάνουν δήθεν τον έλεγχο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη κοροϊδία, για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, των επαγγελματιών που αν δεν κόψουν μιά απόδειξη για έναν καφέ, αλλοίμονό τους.
ΝΑΙ, το ξέρουμε αυτό το …«αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι». Φυσικά και υπάρχουν, όπως υπάρχουν αλήτες αστυνομικοί, δικαστές, εισαγγελείς, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, δεσποτάδες και πάει λέγοντας. Λένε όμως ότι είναι προτιμότερος ένας κακός Τύπος από το να μην υπάρχει ή να είναι υποταγμένος στην εξουσία και στα συμφέροντα. Χάρη στον Τύπο όμως και στους δημοσιογράφους, έχει αποκαλυφθεί πλήθος σκανδάλων, έχει προστατευτεί όσο γίνεται το δημόσιο συμφέρον, το οποίο έχουν ρημάξει και δεν χορταίνουν με τίποτε. Ο Τύπος με όποια κουσούρια του και υπερβολές, θεωρείται και είναι ο δημόσιος ελεγκτής των εξουσιαστών, όσων θεωρούν τον τόπο τσιφλίκι τους. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αλήθεια, μαζί με τούτη την εφημερίδα και όποιο άλλο δημοσιογραφικό μετερίζι.
