Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΛΤΣΗΣ
ΤΟ πανεπιστήμιο Ιωαννίνων , της Ηπείρου καλύτερα, αποτελεί κοιτίδα μάθησης, πολιτισμού, ζυμώματος ιδεών. Η συνεισφορά του στην πορεία και προοπτική του τόπου αναμφισβήτητη. Η παρουσία χιλιάδων φοιτητών αποτελεί πηγή ζωής- ασφαλώς όχι μόνο από οικονομικής πλευράς. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις πανεπιστημίου- πόλης και τούμπαλιν. Αλλιώς δε θα μιλούσαν συχνά- πυκνά οι τοπικοί παράγοντες, πότε για τη «βελτίωση των σχέσεων» και πότε για τη «σύνδεση» των «δύο πόλων»- διότι έτσι αντιμετωπίζονται.
ΑΦΟΡΜΗ για αυτές τις σκέψεις αποτέλεσε πριν από κάποιες ημέρες μιά ανακοίνωση της πρυτανείας του Πανεπιστημίου, σχετικώς με την αξιοποίηση παραδοσιακού κτηρίου κληροδοτήματος στο ιστορικό κέντρο των Ιωαννίνων. Η πρύτανης κ.Μπατιστάτου σημείωνε ότι «επιδιώκει την αξιοποίηση του κτηρίου ως σημείο επαφής με τα Ιωάννινα» και πως «στόχος η συνδιαμόρφωση ισχυρών προϋποθέσεων για διασύνδεση του πανεπιστημίου και διάδρασή του με την πόλη»! Μιλούσε δηλαδή για μιά αλληλοεπίδραση, αμφίδρομη σχέση, από κοινού δράση, κυρίως όμως για «επαφή με την πόλη», που θα πει ότι τίποτε από αυτά δεν υπάρχει!
ΟΧΙ, δεν υπερβάλλει η κ.Μπατιστάτου, μιά χαρά και μάλλον «κομψά» διατύπωσε μιά πικρή αλήθεια. Αλλά, μετά από εξήντα περίπου χρόνια λειτουργίας του πανεπιστημίου, δεν είναι τουλάχιστον απογοητευτικό να λέμε ότι δεν υπάρχει επαφή του πανεπιστημίου με την πόλη, ως αυτό να είναι κάτι «ξένο»; Και τι ακριβώς πρέπει να κάνει η πόλη, η Ηπειρος για αυτό; Πιστεύουμε ότι το αγκάλιασε, το στήριξε και συνεχίζει, προσβλέπει σε αυτό ότι μπορεί να συμβάλλει στην κατάκτηση του «αύριο», του προσφέρει ό,τι ζητήσει. Όλοι οι Γιαννιώτες- Ηπειρώτες χαίρονται με την παγκόσμια αναγνώρισή του και τη συμβολή του στην ανάπτυξη των επιστημών.
ΘΑ θυμώσουν οι του πανεπιστημίου, αλλά η άποψή μας και πολλών άλλων είναι ότι το πανεπιστήμιο «κρατιέται μακριά» από το επιστημονικό του προσωπικό, τους καθηγητές, το λεγόμενο «καθηγητικό κατεστημένο», που με αλαζονεία και απαξίωση σχεδόν αντιμετωπίζουν τοπικά προβλήματα και δρώμενα. Εκείνοι που συμμετέχουν ενεργά είναι μετρημένοι στα δάκτυλα της μιάς χειρός- άντε και των δύο!- και είναι αυτοί που σώζουν τα προσχήματα. Οι άλλοι, οχυρωμένοι στις καθηγητικές έδρες τους και βυθισμένοι στη διαχείριση προγραμμάτων, δε βρίσκουν τον λόγο, τον χρόνο και τον τρόπο να μοιραστούν τις εμπειρίες τους τουλάχιστον με τους «κοινούς θνητούς», έστω όταν βρίσκονται στα Γιάννινα.
ΑΥΤΟ το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία. Πριν από χρόνια, ασχολούμενοι με τα του πανεπιστημίου, καθιερώσαμε τον όρο «ιπτάμενοι καθηγητές». Διότι απουσίαζαν από το πανεπιστήμιο, έρχονταν και έφευγαν με το αεροπλάνο, οι φοιτητές τους αναζητούσαν για να διδαχτούν ή να παραδώσουν εργασίες. Άφαντοι και από την πόλη! Όπως και τώρα και νωρίτερα σε πολύ δύσκολες ημέρες με την οικονομική κρίση ή τον κορωνοϊό. Απόντες και σε καιρούς που οι πολίτες εναγωνίως αναζητούσαν τα «φώτα» επιστημόνων, μιά χαραμάδα ελπίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό τους.
ΣΕ αυτές τις περιπτώσεις ξεχώρισαν τρεις- τέσσερις όλο κι όλο! Και πιστεύει η καλή πρύτανης ότι η αξιοποίηση ενός κτιρίου θα βοηθήσει στο χτίσιμο της σχέσης της πόλης με το πανεπιστήμιο; Φυσικά και δεν αρκούν τα νοσοκομεία και η ιατρική σχολή με τα όσα εκ καθήκοντος προσφέρουν στους ασθενείς, ούτε για τα συνέδρια με αμέτοχη την κοινωνία, αλλά για συμμετοχή στο κοινωνικό και πνευματικό γίγνεσθαι, στα τόσα προβλήματα του τόπου, των χωριών μας και που έχουν τόσο ανάγκη τις γνώσεις των καθηγητάδων κσι για το πως θα ζωντανέψουν ή να επιβιώσουν. Πόσο δύσκολο άραγε είναι; Εκτιμούμε καθόλου, αλλά μήπως λοιπόν ισχύουν οι λόγοι που προαναφέραμε και η αποφυγή …«συγχρωτισμού»; Κάτι φταίει πάντως και η ευθύνη δεν ανήκει στην πόλη, στην Ήπειρο … και σε «μοιραίο».
