Ουαί κι αλλοίμονο όμως αν φοβάται το λαό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Χρέος του είναι να τον ακούσει, ν’ αφουγκράζεται την αγωνία του, να συμπάσχει, να το δείχνει όμως εμπράκτως, όχι ν’ απολαμβάνει τη θαλπωρή του αξιώματος του Ανώτατου Άρχοντος, να συμφωνεί με τις πιο καταστροφικές αποφάσεις που πάρθηκαν ποτέ (βλ. Γιώργο Παπανδρέου) και να συνυπογράφει την καταδίκη σ’ εξαθλίωση των Ελλήνων. Οι τελευταίες του λογοκοπικές εξάρσεις δεν έχουν κανένα αντίκρισμα.