Ο απλούστερος και συνηθέστερος τρόπος να χαρακτηρίσουμε μια πολιτική δύναμη, ένα κόμμα, ένα πολιτικό σχηματισμό, είναι να τον τοποθετήσουμε σε κάποιο σημείο μιας ευθείας γραμμής από τα αριστερά προς τα δεξιά. Ο άξονας Αριστερά-Δεξιά, αν και μέχρι σήμερα συγχώνευε σημαντικό κομμάτι της πολιτικής θεωρίας, είναι πολύ απλοϊκός, αλλά μπορεί να δώσει μια εικόνα των πολιτικών δυνάμεων στη Ελλάδα π.χ. ΚΚΕ, Συριζα, Κίνημα Αλλαγής, Ποτάμι, ΝΔ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή. Η ανάλυση αυτή στηριζόταν κύρια στην πολιτική πρόταση για την οικονομία και τον τρόπο παραγωγής των προϊόντων και διανομής των εισοδημάτων, και χαρακτηριζόταν από τον άξονα Σοσιαλισμός-Καπιταλισμός με την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία στο αριστερό άκρο, την Κεϋνσιανή αντίληψη για ισχυρή παρέμβαση του κράτους στις ανισορροπίες της ελεύθερης αγοράς στο ενδιάμεσο του άξονα, και την πλήρη απελευθέρωση των αγορών, αυτό που σήμερα ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό, στο δεξιό άκρο.
Σήμερα όμως αυτός ο τρόπος ανάλυσης είναι πολύ φτωχός για να μπορέσει να περιγράψει την πληθώρα απόψεων, τοποθετήσεων, πολιτικών πρακτικών και δράσης, την πληθώρα απαντήσεων στα φλέγοντα προβλήματα της πολιτικής γενικότερα και ειδικότερα στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Χώρα μας. Η ανάλυσή μας, εάν πραγματικά θέλουμε να προσεγγίσουμε τα πολιτικά πράγματα του σήμερα, και να κρίνουμε τις πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα που δρουν στην Χώρα μας, πρέπει να περιλαμβάνει πολλούς άλλους άξονες, οι οποίοι τροποποιούν σημαντικά τον κλασικό άξονα Αριστερά-Δεξιά. Εκτός από τους άξονες όπως, Συντηρητισμός - Ριζοσπαστισμός, Ρεπουμπλικανισμός - φιλελευθερισμός, Εθνικισμός – Διεθνισμός, ήδη αναλυμένους από την πολιτική θεωρία, ένας άξονας που θεωρώ ότι σήμερα παίζει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική τοποθέτηση του κάθε πολίτη είναι ο άξονας Πλουραλιστική θεσμική δημοκρατία –Λαϊκισμός.
Παραφράζοντας το κομμουνιστικό μανιφέστο θα λέγαμε <ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη ¨ο Λαϊκισμός¨> και μάλιστα όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, οι μεγαλύτερες χώρες δηλαδή του δυτικού κόσμου, που ασπάζονται το πρότυπο της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, ταλαιπωρούνται από το φαινόμενο του λαϊκισμού, ο οποίος ξεφεύγει από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που ήταν κυρίαρχος τα τελευταία χρόνια, και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς η πολιτική θεωρία μέχρι σήμερα να έχει βρει ικανοποιητική απάντηση για την καταπολέμησή του. Δεν είναι τυχαίο που ο Λαϊκισμός διαπερνά ολόκληρο τον άξονα Αριστερά - δεξιά και τον βρίσκουμε και σε δεξιά αλλά και σε αριστερά κόμματα και πιο συχνά στα άκρα του πολιτικού φάσματος.
Το σημαντικότερο ζήτημα σε σχέση με τον Λαϊκισμό είναι ότι μέχρι σήμερα, τον θεωρούσαμε σαν ένα εργαλείο που χρησιμοποιείτε συνήθως κατά την διάρκεια των προεκλογικών εκστρατειών για να υποκλαπεί η ψήφος των πολιτών, και τα λαϊκίστικα κόμματα αν γινόταν εξουσία προσαρμοζόταν στους θεσμούς της δημοκρατίας. Πλέον οι λαϊκιστές έχουν και πρόταση διακυβέρνησης << η οποία παρουσιάζει τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα, απόπειρα άλωσης του κρατικού μηχανισμού, διαφθορά και μαζικές πελατειακές σχέσεις, και συστηματική προσπάθεια περιστολής της κοινωνίας των πολιτών>> (Jan-Werner Muller , Τι είναι λαϊκισμός, εκδόσεις Πόλις) πράγματα που νιώσαμε στο πετσί μας πολύ καλά τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης του Συριζα.
Προσπαθώντας να τοποθετήσουμε τις κύριες πολιτικές δυνάμεις πάνω στους δύο άξονες Σοσιαλισμός - Καπιταλισμός και Πλουραλιστική θεσμική δημοκρατία – Λαϊκισμός, χωρίς να υποτιμούμε τους άλλους άξονες που αναφέραμε παραπάνω, θα βλέπαμε το εξής. Το Κίνημα Αλλαγής τοποθετείται στον πρώτο άξονα στο κέντρο και αριστερά, η Ν.Δ. στο δεξιό άκρο, και ο Σύριζα μετά την κολοτούμπα, από το αριστερό άκρο προσπαθεί να πλησιάσει προς το κέντρο και μάλιστα να κυριαρχήσει στον συγκεκριμένο χώρο, εκτιμώντας ότι εκεί βρίσκεται η πολιτική του επιβίωση, χωρίς όμως να έχει τις πολιτικές αντιλήψεις και την πολιτική κουλτούρα αυτού του χώρου. Στον δεύτερο άξονα το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται στο αριστερό άκρο, με τις πολιτικές δυνάμεις που το αποτελούν να έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην την θεμελίωση της πλουραλιστικής θεσμικής δημοκρατίας στην Ελλάδα, ο Σύριζα βρίσκεται στο δεξιό άκρο, και η Ν.Δ. μετά την επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, , να πλησιάζει στο κέντρο του άξονα, και να αφήνει πίσω το λαϊκίστικο κομμάτι της, έστω και με πισωγυρίσματα.
Στις επερχόμενες εκλογές το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται στην κυριολεξία μεταξύ των συμπληγάδων, και αυτό συμβαίνει επειδή ακόμη και σήμερα οι πολίτες ψηφίζουν αρνητικά. Δεν θέλω το δεξιό πρόγραμμα στη οικονομία του Μητσοτάκη, ψηφίζω Τσίπρα επειδή αυτός μπορεί να τον κερδίσει, έστω και αν το πρόγραμμα του Σύριζα δεν αντιπροσωπεύει την σοσιαλδημοκρατία, έστω στην αριστερή της μορφή. Δεν θέλω με τίποτα τον λαϊκισμό του Τσίπρα, ψηφίζω Μητσοτάκη γιατί αυτός μπορεί να τον διώξει από την εξουσία, έστω και αν διαφωνώ ριζικά με την πολιτική που θα εφαρμόσει. Στα παραπάνω προστίθεται η φθορά των στελεχών του Πασοκ, το οποίο βέβαια έχει πληρώσει υπερβολικά τα λάθη του, την περίοδο που βρισκόταν στα ηνία διακυβέρνησης της Χώρας.
Το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται στον αντίποδα της οικονομικής πολιτικής που θέλει να εφαρμόσει η Ν.Δ. και, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, βρίσκεται στον αντίποδα της λαϊκίστικης πολιτικής του Σύριζα. Οι αντίπαλοί μας προσπαθούν, όταν μιλάμε για τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη να μας ρίξουν στην αγκαλιά του Σύριζα, και όταν μιλάμε για τον λαϊκισμό του Τσίπρα να μας ρίξουν στην αγκαλιά της Ν.Δ. Το Κίνημα Αλλαγής έχει την δική του πολιτική, που θέλει να γίνει κυρίαρχη στην χώρα μας, που ενσωματώνει το προοδευτικό κέντρο, την σοσιαλδημοκρατία, την ανανεωτική αριστερά, την πολιτική οικολογία, την πλουραλιστική θεσμική δημοκρατία, τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την ριζοσπαστική πολιτική και την διεθνιστική πολυπολιτισμική αντίληψη. Η πρότασή μας προς τους πολίτες είναι να ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές θετικά και όχι αρνητικά, να κρίνουν με βάση τα πολιτικά προγράμματα και όχι μόνο με το συναίσθημα. Η ψήφος των πολιτών θα είναι πολύ σημαντική για την μορφή του δημοκρατικού χώρου στην χώρα μας τις επόμενες γενιές.
Τελειώνοντας θα ήθελα να δηλώσω ότι, όσες φορές και αν ερωτηθώ με ποιόν θα συνεργαστούμε μετά τις εκλογές, η απάντηση θα είναι ότι αυτό θα απαντηθεί μετά τις εκλογές, τα αποτελέσματα που θα έχουμε, τις εξελίξεις στα κόμματα, πάντα όμως με δύο κριτήρια, το συμφέρον της χώρας από την μια πλευρά, και την αποδοχή της πολιτικής μας πρότασης σε ικανοποιητικό βαθμό από την άλλη.