Στον τρίτο κεντρικό σταθμό του οδοιπορικού του στην Ήπειρο βρέθηκε την Τετάρτη 6 Ιουνίου ο Σπύρος Ριζόπουλος, μιλώντας στους πολίτες της Πρέβεζας με θέμα «Από το “Ντου γιου λάικ Μαντμαζέλ δε... Πρέβεζα;” στην πραγματική Τουριστική Ανάπτυξη».
Στην κατάμεστη Θεοφάνειο αίθουσα τον ομιλητή προσφώνησαν ο πρ. δήμαρχος Πρέβεζας Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου και ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Την εκδήλωση συντόνισε ο Όμηρος Τσάπαλος, Σύμβουλος Στρατηγικής.

Ο Σπύρος Ριζόπουλος υπογράμμισε ότι πρέπει να καταστεί η Πρέβεζα ισότιμος νομός μέσα στην Περιφέρεια. Μια περιοχή και μια πόλη με ένα όνομα θα μου επιτρέψετε να πω πως τη στοιχειώνει. Μπορεί να βρει κανείς πολλές θεωρίες για την προέλευση του ονόματος- είτε από την σλάβικη, είτε από την αλβανική ρίζα οι δύο κυρίαρχες εκδοχές συμφωνούν ότι Πρέβεζα σημαίνει «πέρασμα».

Και αυτό αν θέλετε, σαν παιχνίδι της μοίρας μπόλιασε τόσο πολύ τον τόπο που τελικά έχει γίνει και το μεγάλο αναπτυξιακό του αδιέξοδο. Ότι δηλαδή η Πρέβεζα έχει μετατραπεί σε πέρασμα για άλλα μέρη και δεν προκαλεί ως προορισμός κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για αυτό και πρέπει να μπει σε ένα ευρύτερο καμβά.

Αυτός ο καμβάς αποτελεί το κεντρικό μήνυμα μας και ονομάζεται περιφερειακότητα. Τι είναι περιφερειακότητα; Είναι η αντίληψη που ακολουθεί το πανευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο φαινόμενο όπου οι περιφέρειες σταδιακά θα μεταμορφώνονται μέχρι το μοντέλο διακυβέρνησης να γίνει αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν regionalite. 
Είναι η αντίληψη του να μπορείς να σχεδιάζεις για το σύνολό της Ηπείρου.»

«Αυτό που η Ήπειρος έχει ανάγκη δεν είναι άλλη μια... κομματική υποψηφιότητα, ή άλλον έναν πρόθυμο να χρωματίσει τον χάρτη το βράδυ των αυτοδιοικητικών εκλογών. Η Ήπειρος έχει ανάγκη ευρείες συναινέσεις, ανθρώπους που θα σταθούν ισότιμα στα κέντρα λήψης αποφάσεων και που θα βάλουν την Ήπειρο πάνω από την κομματική τους ταυτότητα» τόνισε με έμφαση ο Σπύρος Ριζόπουλος.

Ανέφερε χαρακτηριστικά «Λόγω της επαγγελματικής μου ενασχόλησης ως επαγγελματίας της πολιτικής, είχα το προνόμιο οι δημοκρατικές δυνάμεις να με αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Διαμόρφωσα λοιπόν την πολυτέλεια να διεκδικώ σχέσεις στη βάση της ισοτιμίας και όχι της υποτέλειας. Δεν θα καταδίκαζα συνεπώς ποτέ την Ήπειρο να ταυτιστεί με κομματικές γραμμές και στρατηγικές ανεξαρτήτως δικαιολογιών. Εδώ είμαστε και πάλι αντίθετοι με τον κ. Καχριμάνη.
Για αυτό το λόγο, όταν ένα μήνα πριν ρωτήθηκα από τη ναυαρχίδα της κεντροδεξιάς, τον Πρωινό Λόγο για τις απόψεις μου περί χρισμάτων και επειδή ως πολιτικός επιστήμονας  μπορώ να επικαλούμαι τη διαφορά μεταξύ ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας σας διαβάζω την απάντηση όπως αυτή αποτυπώθηκε γραπτώς και είναι βέβαια η ίδια που διατυπώθηκε από τη μέρα που ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια πριν 14 μήνες.
Σας τη διαβάζω:

“Όσον αφορά την ομάδα μας, δεν θα ζητήσουμε, θα συζητήσουμε. Θα αρνηθούμε κατηγορηματικά συζήτηση με κόμματα, όπου το αντικείμενο θα είναι οι λέξεις «χρίσμα», «στήριξη», «κλείσιμο ματιού». Εμείς θα παρουσιάσουμε το πρόγραμμά μας. Άλλο η συνάντηση ουσίας επί προγραμματικής σύγκλισης και άλλο πράγμα να συναντηθούμε για το ποιόν θα στηρίξουμε, προκειμένου να βάψουμε τον χάρτη το βράδυ της Κυριακής. Αυτό δεν αφορά ούτε εμένα ούτε την Ήπειρο κι αυτό γιατί η ιστορία απέδειξε πως ανεξάρτητα από το χρώμα, η Ήπειρος βρέθηκε στον πάτο. Αντιλαμβάνομαι τις αγωνίες των ανθρώπων στα κομματικά επιτελεία, όμως δεν είναι δικές μου.”

Εξειδικεύοντας το θέμα της ομιλίας του ο Σπύρος Ριζόπουλος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, σε έξι συγκεκριμένα παραδείγματα περιφερειακότητας που και την τουριστική ανάπτυξη της Πρέβεζας θα πετύχουν και θα λειτουργήσουν θετικά για όλη την Ήπειρο.
Μίλησε για την ενοποίηση του παραλιακού μετώπου, για τη δημιουργία πολιτιστικής διαδρομής στον άξονα που θα ξεκινά από το νεκρομαντείο στον Αχέροντα και τη Δωδώνη και θα καταλήγει στο Ζάλογγο και τη Νικόπολη. Για την ίδρυση ενιαίου φορέα διαχείρισης για την αξιοποίηση των περιοχών natura της Ηπείρου που αποτελούν το 52% του εδάφους της. Για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα έξω από στερεότυπα με πρωτοβουλία και απόφαση των ίδιων των παραγωγών. Για τη δημιουργία δικτύου συνδυασμένων μεταφορών και το στρατηγικό ρόλο του Δήμου Ζηρού και για τη σπουδαιότητα της ίδρυσης νέου αεροδρομίου στη Φιλιππιάδα.

Τέλος, μίλησε για τις αστικές αναπλάσεις με αιχμή του δόρατος την Πρέβεζα. «Η Πρέβεζα χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο πολεοδομικής ανασυγκρότησης με επίκεντρο την παραλία της, την αρχιτεκτονική και την πνευματική της κληρονομιά. Είναι ντροπή η πόλη του Ανδρούτσου και του Μόραλη να μην έχει να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο δίκτυο μουσειακών χώρων, εικαστικών διαδρομών και ιστορικής μνήμης που να δημιουργούν μια ιδιαίτερη ταξιδιωτική εμπειρία.», είπε χαρακτηριστικά.Παράλληλα, μιλώντας στα πλαίσια της περιφερειακότητας για του συνολικό τουριστικό μοντέλο της Ηπείρου, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Στην Ήπειρο, από τα περίπου τριάντα εκατομμύρια τουρίστες, κατέληξαν μόλις οι 713.400 και αυτό όχι απλά κάποιους τους ικανοποιεί, αλλά μας λένε και με ύφος πολλών καρδιναλίων ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτή την θλιβερή πραγματικότητα, να μη ζητάμε κάτι παραπάνω. 

Αν ο πήχης τους μπαίνει τόσο χαμηλά, αν ο πήχης μας ο συλλογικός μπαίνει τόσο χαμηλά τότε μάλλον δεν έχει νόημα να συζητάμε. Επειδή όμως για κακή τους τύχη οι Ηπειρώτες δεν είναι ούτε αφελείς ούτε ιθαγενείς όπως είπα και πριν, ξέρουν να διακρίνουν την ποιότητα, ξέρουν να αγαπούν τον τόπο τους και έχουν απαιτήσεις. Και αυτό, στο θέμα του τουρισμού δεν επιλύεται με το να πετάγονται χιλιάδες ευρώ για διαφημιστικούς σκοπούς για να εξυπηρετούμε φίλους και γνωστούς, να πιάνουμε το 2,2% και να λέμε και ευχαριστώ. Αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτή τη μετριότητα.»Και έκλεισε την ομιλία του με τις εξής φράσεις:
Κλείνω με την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Καρυωτάκη την οποία θεωρώ πιο επίκαιρη από ποτέ. «Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ».

Ο Καρυωτάκης εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την ειρωνεία της στιγμής στην οποία βρίσκεται η Ήπειρος και η Πρέβεζα: Ή θα μιλήσει ή θα αυτοκτονήσει.
Για όσους θέλουμε να μιλήσουμε η φράση αυτή είναι ο αγώνας μας. Δεν αντέχουμε την μετριότητα να μας καταπίνει. Και σας βεβαιώνω πως 90 χρόνια μετά το θάνατο του ποιητή, η Πρέβεζα που βλέπω απόψε μπροστά μου δεν ανέχεται να είναι ούτε τόπος «δυσμενούς μεταθέσεως», ούτε τόπος πολιτικής μελαγχολίας. Και αυτό ίσως να είναι μια κάποια δικαίωση.