Την ομιλία του με θέμα «Από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, στην «απελευθέρωση» της Ηπείρου» ανέπτυξε μπροστά σε ένα πολυπληθές και ενθουσιώδες ακροατήριο ο Σπύρος Ριζόπουλος, το βράδυ της Δευτέρας στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου Grand Serai στα Ιωάννινα.
Τον ομιλητή προσφώνησαν οι φίλοι του: Σπύρος Βούλγαρης, καθηγητής Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Σοφία Κουνενάκη – Εφραίμογλου, πρόεδρος Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού.

Το συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο Όμηρος Τσάπαλος, πολιτικός επιστήμονας – σύμβουλος στρατηγικής.

Ο κ. Ριζόπουλος ξεκινώντας με αφορμή την απελευθέρωση των Ιωαννίνων πριν από 104 χρόνια και τον τρόπο με τον οποίο αυτή επιτεύχθηκε επισήμανε μεταξύ άλλων:

«Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων λοιπόν αλλά και της Ηπείρου αποτελεί ιστορικό ορόσημο για την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο η επέκταση της χώρας προς τον βορρά και η ενσωμάτωση χιλιάδων Ελλήνων που ο 20ος αιώνας τους βρήκε υπό οθωμανική κυριαρχία. Πολύ περισσότερο αποτελεί το αποτέλεσμα μιας σειράς αποφάσεων και ενός σχεδίου το οποίο συνέλαβε η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία και εφαρμόστηκε σε πνεύμα ενότητας και ομοψυχίας.»

Συνδέοντας στη συνέχεια την τότε εποχή με το σήμερα, ο κ. Ριζόπουλος, σημείωσε: «Θα επιχειρήσω όχι μέσα από το βλέμμα του ιστορικού αλλά μέσα από το πρίσμα της στρατηγικής να ξεχωρίσω τα στοιχεία εκείνα που οδήγησαν στην επιτυχία, αναλύοντας τους κομβικούς πυλώνες πάνω στους οποίους κατά την εκτίμησή μου αυτή διαμορφώθηκε. Και πως αυτοί οι πυλώνες παραμένουν το ζητούμενο στην Ήπειρο του σήμερα. Ποιοί είναι; Χρόνος, τεχνολογία, πληροφορία, αντίληψη, τόλμη, συνεννόηση.»

Κατά την πρώτη του δημόσια ομιλία του μπροστά στους κατοίκους της γενέθλιας γης, ο Σπύρος Ριζόπουλος ξεδίπλωσε το όραμά του για τη σημερινή Ήπειρο αλλά κυρίως ανέπτυξε τους βασικούς άξονες με βάση τους οποίους μπορεί να πετύχει το σχέδιο του για μια νέα εποχή στην Περιφέρεια με τα μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα της χώρας.

Χαρακτηριστικά τόνισε μεταξύ άλλων:

«Στη μάχη του Μπιζανίου θυσιάστηκαν και τραυματίστηκαν 264 στρατιώτες. Και το ερώτημα που νομίζω πως θα πρέπει να βασανίζει όσους πολίτες είμαστε σήμερα μαζί αλλά και κάθε υγιή δύναμη εδώ στην Ήπειρο είναι πόσο άξιοι αυτής της ελευθερίας και της θυσίας αποδειχθήκαμε. Έναν αιώνα μετά εκείνοι θα ήταν υπερήφανοι για τη σημερινή μας εικόνα;»

«Πολλές φορές μέσα στη χρονιά που έφυγε προσπάθησα να θίξω την ανάγκη για την επανάσταση της κοινής λογικής που πρέπει να γίνει στην Ήπειρο. Μια επανάσταση που θα γίνει πρώτα από όλα στις καρδιές και το μυαλό μας. Και μια επανάσταση που μοιραία θα μας οδηγήσει προ των ευθυνών μας αλλά θα μας κάνει να απαιτήσουμε ένα διαφορετικό σήμερα για εμάς και τα παιδιά μας.»

«Συχνά επαναλαμβάνω πως ότι δεν αλλάζει πεθαίνει. Και στην Ήπειρο δεν έχει αλλάξει τίποτε.

Ρωτάω λοιπόν; Έναν αιώνα αργότερα, αναπαύονται οι νεκροί του απελευθερωτικού αγώνα με την Ήπειρο να παραμένει σταθερά η τελευταία περιφέρεια στην Ευρώπη; Με την Ήπειρο να καταγράφει ανεργία μεγαλύτερη του μέσου πανελλαδικού όρου;»

«Για τους πολιτικούς επιστήμονες είναι μια εξέλιξη της πολιτικής οργάνωσης οπού οι περιφέρειες σταδιακά θα μεταμορφώνονται μέχρι να πάρουν τη μορφή που παρουσιάζουν οι πολιτείες στις ΗΠΑ και τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η μετάφραση του όρου περιφερειάρχης στα αγγλικά είναι governor, δηλαδή κυβερνήτης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο ρόλος του θεσμού της Περιφέρειας απαιτεί τη δυνατότητα να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι την Περιφέρεια στο σύνολό της και όχι σαν ένα διευρυμένο χωριό:

είναι αυτό το οποίο αποκαλώ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΤΗΤΑ.

Η έλλειψη ανθρωπίνου δυναμικού στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που να έχει αυτή τη λογική έχει περιορίσει τις λειτουργίες των περιφερειαρχών στο να συμπεριφέρονται ως διακινητές κονδυλίων και ως βραχίονας μεταξύ κεντρικής εξουσίας και Δήμων. Είναι μοιραίο σε αυτή τη διαδικασία όσο αθώα περιστερά και να είναι κανείς να θέλει με τη χρήση των κονδυλίων και τη διαχείρισή τους να ελέγξει τις διαδικασίες πελατειακά, ψηφοθηρικά και με όρους διαπλοκής.

Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται όμως, ο ρόλος αυτός δεν θα μείνει για πολύ έτσι. Οι προοδευτικές δυνάμεις, από όλους τους χώρους, οι οποίες επιζητούν μεγαλύτερη συμμετοχή των περιφερειών σε ζητήματα κεντρικής πολιτικής σκηνής αυξάνονται και θα είναι ζητούμενο οι τοπικοί άρχοντες να μπορούν να σταθούν στο ύψος αυτού του ρόλου. Πιστεύω ότι στο άμεσο διάστημα θα δούμε να καταργούνται και οι μπαμπούλες – αποκεντρωμένες διοικήσεις, το μακρύ χέρι του κράτους για να παρακολουθεί τις περιφέρειες και να ελέγχει την αυτοδιοίκηση. Σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να δούμε τι γίνεται στην Ευρώπη που από δεκαετίες έχει υιοθετήσει ένα περιφερειακό σύστημα οργάνωσης.»

Στη συνέχεια της ομιλίας του ο κ. Ριζόπουλος αναφέρθηκε εξειδικευμένα στα επιμέρους ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ήπειρος και οι κάτοικοι της.

«Θέλουμε δουλειές, καλές δουλειές, καλοπληρωμένες δουλειές» είπε χαρακτηριστικά.

Και καταλήγοντας, άνοιξε δημόσια τα χαρτιά του για το μέλλον:

«Όλοι γνωρίζετε τις βλέψεις μου. Δεν έχουν ανακοινωθεί επίσημα γιατί η ζωή είναι πολύ μεγαλύτερη από εμάς. Προτάσσω τις ιδέες αυτές όχι γιατί μπορεί ψήγματά τους να ενεργοποιήσουν ώτα μη ακουόντων αλλά για να συζητηθούν, να ζυμωθούν μεταξύ μας σε επίπεδο πολιτών. Αν η ζωή μας θέλουμε να κινηθεί σε άλλους άξονες πέραν της διαχείρισης της μιζέριας. Μου είπε φίλος δήμαρχος για την πολιτική κατάσταση και τους εκπροσώπους στην Ήπειρο και ότι κλαίμε την εικοσαετία που χάθηκε. Απάντησα στον φίλο δήμαρχο «τα χρόνια που κλαις τα έχεις ήδη χάσει. Φρόντισε να μη κλάψεις και τα χρόνια που θα έρθουν». Έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε κι άλλο; Η πραγματικότητα και η στατιστική δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι να απογειώσουμε την Ήπειρο δημιουργώντας τον απόλυτο ορίζοντα. Έχουμε μπροστά μας τρεις κάλπες –βουλευτικές, ευρωπαϊκές και αυτοδιοικητικές- χωρίς να ξέρουμε με ποια σειρά θα γίνουν.

Για αυτό είναι σημαντικό να προτάξουμε τρία στοιχεία:

-Το πρώτο είναι πως οι αλλαγές γίνονται από αυτούς που συμμετέχουν, συνεπώς δεν μπορούμε να δεχόμαστε την αποχή ως πολιτική στάση. Αυτή τη στιγμή το 40% δεν εμφανίζεται στην κάλπη και το 8% ψηφίζει λευκό ή άκυρο. Πράγμα που σημαίνει ότι αφήνετε το 25% να διαμορφώνει πλειοψηφίες και να καθορίζει τη δική σας μοίρα- αφήνετε μια μειονότητα να παίρνει αποφάσεις για εσάς

-Το δεύτερο είναι να μη φοβόμαστε να ρωτήσουμε τα σωστά ερωτήματα, γιατί το μεγαλύτερο ζήτημα με τους εκπροσώπους μας είναι ότι δεν έχουν εικόνα των πραγματικών προβλημάτων, συνεπώς αν δεν είναι τέτοια τα ερωτήματά μας δεν τους δεσμεύουμε σε σχέδια και συγκεκριμένες προτάσεις

-Το τρίτο είναι να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας παντού. Η εξωστρέφεια δεν είναι ταμπέλα. Είναι νοοτροπία και εδώ που φτάσαμε είναι πια μονόδρομος. Θέλουμε δουλειές, καλές δουλειές και σύγχρονες δουλειές. Να βάλουμε στόχο στην Ήπειρο στο άμεσο μέλλον το στοιχείο της ανεργίας να είναι μονοψήφιο.

Χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα, ανθρώπους με γνώση, εμπειρία και διάθεση για προσφορά που να κατανοούν τα διλήμματα και τις προκλήσεις. Πρέπει να τους εντοπίσουμε και να τους παρακινήσουμε να ασχοληθούν με τα κοινά. Είναι ανάμεσά μας. Πολλοί είναι αθόρυβοι, άνθρωποι του μόχθου, επιστήμονες άνθρωποι που δεν τους παίρνει το μάτι σου. Αυτούς έχουμε ανάγκη. Οι τίτλοι, τα γραφεία και οι πολυθρόνες είναι τα παράσημα του αιώνα που έφυγε. Πλέον όσοι ασχοληθούν με τα κοινά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι καλούνται να δώσουν «τη μάχη του συγκεκριμένου». Τη μάχη που οι πολιτικές και οι στρατηγικές κρίνονται από το αποτέλεσμα, από τη βελτίωση της ζωής μας.

Φίλες και φίλοι,
Στη μάχη αυτή δεν προσερχόμαστε ως στρατηγοί, ως επιτελάρχες, αλλά ως φαντάροι. Αυτός που θα την υπηρετήσει θα πρέπει να το κάνει με αυταπάρνηση, με σεβασμό στην κοινωνία και με ήθος απολογητικό. Όποιος πιστεύει ότι θα έρθει ως σωτήρας και θα κοιτάξει αλαζονικά τη δική του μακροημέρευση μπορεί να είναι βέβαιος ότι οι αντοχές και ανοχές των Ηπειρωτών έχουν εξαντληθεί.

Μπιζάνι. 264. Σήμερα είμαστε πολλοί περισσότεροι.

Κι αν αναρωτηθούμε αν εκείνοι που έπεσαν νεκροί θα το ξανακάνανε εσείς που είστε εδώ ξέρετε ήδη την απάντηση. Και η απάντηση είναι ναι.

Όσο θριαμβεύει ο τραμπουκισμός σε όλες τις παρατάξεις από μία μικρή ασήμαντη μειονότητα τόσο φουντώνει εσωτερικά σε μας, τους πολλούς, ο αλτρουισμός!

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας σήμερα είναι ότι όσο εκείνοι βυθίζονται στον κυνισμό τόσο οι υπόλοιποι εμείς δεν θέλουμε να πεθάνουμε πνιγμένοι μέσα σε αυτόν. Η απάντηση λοιπόν της σημερινής εκδήλωσης είναι η εξής: οι Ηπειρώτες διψάμε για ελπίδα, οργανώνουμε τη στρατηγική μας με γνώμονα τη σύνεση και την ανιδιοτέλεια αφήνοντας πίσω τα μικροσυμφέροντα, κομματικά και μη, διαμορφώνοντας τους Νέους Ορίζοντες της Ηπείρου.

Στέλνουμε το μήνυμα ξεκάθαρα: τα χρόνια που χάθηκαν δεν μπορούμε να τα ξανακερδίσουμε αλλά σίγουρα μπορούμε να κερδίσουμε το μέλλον.»