"Σας καλωσορίζω στη σημερινή πανηγυρική εκδήλωση παρουσίασης υποψηφίων της ανεξάρτητης αυτοδιοικητικής παράταξης «ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ» Δήμου Ζίτσας.

Με τη σημερινή μας εκδήλωση ανοίγει και τυπικά η προεκλογική περίοδος που για εμάς θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 25 Μαΐου, όταν όπως πιστεύουμε οι συμπατριώτες μας θα μας αναθέσουν την πολιτική διεύθυνση του Δήμου μας.
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι είμαστε καθόλα έτοιμοι και αποφασισμένοι να κινήσουμε τον μύλο της ιστορίας και για τον τόπο μας.

Είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε ρεαλιστικά σχέδια, ριζοσπαστικές πολιτικές και αποτελεσματικές δράσεις για την υπεράσπιση του Δήμου Ζίτσας και την προστασία των πολιτών.
Έχουμε επιλέξει το τρίπτυχο καθαρά- δυνατά- ελεύθερα. Λέξεις και έννοιες που συνδέονται με την προσωπική πορεία και την παραταξιακή διαδρομή μας.

«Καθαρά» γιατί αυτός ο τόπος, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν είδαν και άκουσαν πολλά και δικαιολογημένα είναι καχύποπτοι με εκείνους που κατέχουν ή επιδιώκουν να αποκτήσουν δημόσια αξιώματα.
Η επιλογή της φορτισμένης έννοιας «καθαρά» έγινε για να υπερτονίσει την απόφασή μας για διαύγεια, διαφάνεια, έλεγχο και λογοδοσία.

«Δυνατά» επειδή δεν θέλουμε να γίνουμε διαχειριστές μιας κατάστασης. Είμαστε αποφασισμένοι να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας και -αν χρειαστεί- να συγκρουστούμε με νοοτροπίες, αντιλήψεις και πρακτικές που μας κρατούν καθηλωμένους στο χθες.

«Ελεύθερα» γιατί δεν χρωστάμε σε κανέναν. Δεν έχουμε καμία πολιτική δέσμευση, καμία κομματική εξάρτηση, καμία συντεχνιακή υποχρέωση.

Λογοδοτούμε μόνο σε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, που ακόμη και αν δεν μας ψηφίσει για συγκυριακούς λόγους είναι μαζί μας ακουμπώντας πάνω μας την αμυδρή ελπίδα και το κουτσουρεμένο όνειρο, την τσαλακωμένη αξιοπρέπεια και την πληγωμένη περηφάνια…

Αυτός ο πατέρας με τα ροζιασμένα χέρια και το χαρακωμένο πρόσωπο, που καθημερινά βλέπω να στέκει αποκαμωμένος στο διπλανό παραθύρι- που μπορεί και να μην μας ψηφίσει- το βλέπω ότι στηρίζει πάνω μας την προσμονή να γυρίσει ο γιός, να βρει μεροκάματο η κόρη…

Αυτή η μάνα, με τα έντονα μάτια και τη θλιμμένη όψη, που καθημερινά συναντώ στο απέναντι δρομάκι -και που ποιος ξέρει τι θα ψηφίσει- χωρίς ποτέ να μου πει κάτι, ίσως από περηφάνια ίσως από συστολή, το νοιώθω ότι ακουμπάει πάνω μας την κρυφή ελπίδα να πληρώσει τις δόσεις, να κρατήσει το σπίτι…

Αυτό το παιδί με την οργή στο βλέμμα και τα σφιγμένα χείλη που καθημερινά ανταμώνω στο καφέ της γειτονιάς και αλλάζω καμιά κουβέντα, φεύγει και χάνεται από τους γονείς, τους φίλους, τον τόπο του γιατί η «μικρή πατρίδα» είναι μητριά και τον διώχνει μακριά της…

Όλοι αυτοί που καθημερινά συναντώ στο δρόμο μου και που είμαι σίγουρος ότι και εσείς βρίσκετε μπροστά σας, είναι ο πατέρας, η μάνα, τα παιδιά, η οικογένειά μας που ζουν με έναν μισθό ή και χωρίς εισόδημα και που δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και καμία δικαιολογία ώστε να τους απογοητεύσουμε. Δεν δικαιούμαστε να αποτύχουμε…

Αλίμονο αν αφεθούμε στη δικαιολογία πως κάναμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Δεν αρκεί. Οφείλουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει. Αυτό που δίνει λύση, αυτό που απαντά στο πρόβλημα, αυτό που βρίσκει διέξοδο.

Έχουμε υποχρέωση να στεκόμαστε δίπλα τους όχι στα εύκολα όπου όλα είναι απλά και καθαρά αλλά και στα δύσκολα όπου όλα είναι σύνθετα και δυσεπίλυτα.

Φίλες και φίλοι,
Επιτρέψτε μου μέρες που είναι να ανάψω ένα κερί για τους άνεργους και ειδικά σ` αυτούς που βρίσκονται εκεί κοντά στα πενήντα και που πια είναι δύσκολο να ξαναβρούν δουλειά εάν δεν υπάρχουν γενναίες πολιτικές και αποτελεσματικές δράσεις.

Σύμφωνω ότι τα παιδιά με ποσοστά ανεργίας που ξεπερνούν το 60% πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα της κρίσης. Όμως ο πενηντάρης που χάνει τη δουλεία του και που ακόμα δεν έχει τις προϋποθέσεις να βγει στη σύνταξη, μένει χωρίς ταυτότητα, δίχως αύριο…

Πέραν της οικονομικής διάστασης, η ερώτηση: «τι δουλειά κάνεις» είναι από τις πρώτες ερωτήσεις που υποβάλλουμε η δεχόμαστε σε μια συζήτηση.
Και πώς να απαντήσεις «άνεργος» όταν κανονικά θάπρεπε να περηφανεύεσαι για όσα προσφέρεις στην οικογένειά σου τον τόπο σου, την πατρίδα σου…

Είναι στιγμές σκληρές, στιγμές αμηχανίας όπου οι άνθρωποι απλώς σωπαίνουν και στρέφουν αλλού το βλέμμα τους. Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε τόσο σκληρά ερωτήματα και ειδικά σε μεσήλικες που ξέρουν ότι τώρα πρέπει να αλλάξουν ζωή. Αλλά πώς να το κάνουν;

Κάποιος φίλος μου σε ένα μήνυμα του με είχε ρωτήσει: Χρυσόστομε έχεις ακούσει πολλούς λυγμούς για την ανεργία στα πενήντα; Όλοι για την απασχόληση των νέων και τις συντάξεις των γέρων μιλάτε και ανησυχείτε. Ο γέρος έχει τη σύνταξη. Ο νέος έχει τη δύναμη. Εμείς τι έχουμε; Τίποτε από τα δυο! Μόνο την επίγνωση της κατάστασής μας που κάνει τα πράγματα πιο σκληρά!

Ως άνθρωποι δεν έχουμε απαντήσεις αλλά σαν Δήμος, όφειλα να αναζητήσω και να βρω λύσεις. Λύσεις αξιοπρέπειας και όχι καλυμμένες μορφές επαιτείας…
Δεν αναζητήσαμε χύτρες ταχύτητας για να σιτίζουμε ανέργους, αλλά ευκαιρίες και προϋποθέσεις επανένταξης στην παραγωγή και την εργασία…

Φίλες και φίλοι,

Η κοινωνικοοικονομική και ανθρωπιστική κρίση έχει βάλει στο σημάδι τους νέους. Τα παιδιά μας. Η ανεργία θερίζει, η οργή ξεχειλίζει και το ιδανικό για το παιδί είναι να μη μείνει στο σπίτι, στη χώρα. Να φύγει, να πάει αλλού και να εγκαταλείψει σπίτι, πατρίδα, οικογένεια...

Αυτό το σπίτι που χρόνια έκτιζε με τον ιδρώτα ο πατέρας και η μάνα. Αυτό το σπίτι που πληρώνεις για 25 χρόνια στην Τράπεζα και που πια δεν κάνει ούτε τα μισά λεφτά…
Λεφτά δεν υπάρχουν, δουλειά δεν βρίσκεται και το όνειρο, το ελληνικό όνειρο μένει άστεγο. Είναι κακό όνειρο αυτό που ζουν τα παιδιά μας. Είναι εφιάλτης.

Και κάπως έτσι αποφασίζουν να φύγουν από το σπίτι, τη μικρή πατρίδα, τη χώρα…
Είναι έγκλημα. Το μεγαλύτερο έγκλημα για μια χώρα. Είναι γενοκτονία, να χάνεις τα παιδιά σου στο εξωτερικό. Αυτά τα παιδιά με τις τέχνες, τις δεξιότητες, τις ξένες γλώσσες, τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά είναι εθνική περιουσία. Εθνικός θησαυρός που ξεπουλιέται στα παζάρια της δύσης και της ανατολής.

Το κράτος, οι πολίτες, οι γονείς έχουμε επενδύσει πάνω σ` αυτά τα παιδιά και τώρα που η πατρίδα τα χρειάζεται για να στηριχθεί πάνω τους και να βγει από τον «λάκκο των λεόντων», τους ανοίγουμε την πόρτα της ξενιτειάς…

Και εμείς εδώ στη Ζίτσα ξέρουμε από ξενιτειά. Ξέρουμε τι σημαίνει μετανάστευση, πατρίδα, νοσταλγία…

Έγινε ανέκδοτο πια. Πικρό ανέκδοτο, αλλά, δυστυχώς, έχει δόση αλήθειας. Λένε ότι πια ευκολότερα βρίσκεις ‘Έλληνα γιατρό, σε νοσοκομεία του Λονδίνου, του Βερολίνου, της Στοκχόλμης, απ` ότι σε νοσοκομεία της Ελλάδας…

Φίλες και φίλοι,
Η Τρίτη μου αναφορά έχει να κάνει με τους αγρότες. Βρεθήκαμε και κατοικούμε σ` έναν ευλογημένο τόπο. Οι ειδικοί με τους οποίους συνεργαστήκαμε την τριετία που πέρασε αποφάνθηκαν ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι του είναι ιδιαίτερα εύφορος ενώ και το κλίμα συμβάλλει στη γονιμότητα των εδαφών. Επίσης έχει πολλά νερά στοιχείο απαραίτητο για τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Με λίγα λόγια και σε συνδυασμό με το ανθρώπινο δυναμικό, θεωρείται τόπος υψηλών παραγωγικών δυνατοτήτων. Δυστυχώς όμως τα στοιχεία με τα οποία προίκισε η φύση την περιοχή μας ακυρώνονται από την έλλειψη υποδομών, σχεδιασμού και οργάνωσης. Ακυρώνονται και από τη βουλιμία κάποιων να βρωμίζουν, να καταστρέφουν, να εκμεταλλεύονται και όχι να αξιοποιούν…

Η πολυετής εγκατάλειψη από την πλευρά των θεσμικών φορέων του κράτους και της Αυτοδιοίκησης οδήγησε τον τόπο μας σε μαρασμό, υπανάπτυξη, απαξίωση. Ειδικά η κτηνοτροφία βασική και παραδοσιακή πλουτοπαραγωγική δραστηριότητα για την περιοχή μας φθίνει καθημερινά.

Η ιδιωτικοποίηση της γαλακτοβιομηχανίας “ΔΩΔΩΝΗ” -δικλείδα ασφαλείας, κάποτε, για τους παραγωγούς σε ότι αφορά τις τιμές και την απορρόφηση γάλακτος- αφαίρεσε το βασικότερο μοχλό ανάπτυξης και διαμόρφωσης του αγροτικού εισοδήματος με συνέπεια την άμεση υποχώρηση των τιμών και συνακόλουθα τη μείωση των παραγωγικών ζώων.

Για τη σκοπιμότητα της αλλαγής του ιδοκτησιακού καθεστώτος της κερδοφόρας γαλακτοβιομηχανίας έχουν γραφεί πολλά και έχουν υπονοηθεί ακόμη περισσότερα. Αλλά αυτό που θέλω να τονίσω και που δείχνει την προχειρότητα ή τη μεθόδευση από την πλευρά της κυβέρνησης είναι ότι σχεδόν 2 χρόνια μετά την πώληση παραμένουν άγνωστοι οι… ιδιοκτήτες.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι η αλλαγή του ιδiοκτησιακού καθεστώτος συνοδεύτηκε με περικοπές, μειώσεις τιμών, καθυστερήσεις πληρωμών και το βασικότερο με την εμφάνιση αβεβαιότητας στον κλάδο της κτηνοτροφίας.

Η κτηνοτροφία προφανώς επηρέασε και τη γεωργία όχι μόνο διότι στην πεδιάδα καλλιεργούνταν ζωοτροφές, αλλά επειδή οι κάτοικοι αγρότες στην πλειοψηφία τους είναι και κτηνοτρόφοι και γεωργοί ταυτόχρονα και με τα έσοδα από το γάλα χρηματοδοτούσαν τη σπορά και τη συγκομιδή.

Και για να ξεκινήσεις μια καλλιέργεια, μια αγροτοκτηνοτροφική μονάδα χρειάζεσαι και χρήμα και γη τα οποία δεν υπάρχουν.

Φίλες και φίλοι,

βασανιστήκαμε πολύ, εγώ μαζί με τους συνεργάτες μου, τους επιστήμονες, τους ειδικούς ώστε να βρούμε και να δώσουμε λύσεις σε τέτοια ζητήματα. Σκεφτήκαμε ότι το κράτος, η Κυβέρνηση, η κεντρική διοίκηση είναι μακριά, δεν γνωρίζει και ενδεχομένως δεν ιεραρχεί με ρεαλιστικό τρόπο τα πραγματικά προβλήματα κάθε περιοχής και έτσι εγώ και οι συνεργάτες μου, μαζί με επιστήμονες, τεχνοκράτες, ειδικούς αναζητήσαμε λύσεις και διεξόδους σε υπαρκτά τέτοια προβλήματα…

Καταγράψαμε, μελετήσαμε, αναλύσαμε και διατυπώσαμε προτάσεις, πραγματικές προτάσεις και όχι αντιγραφές συνθημάτων- που εμπεριέχονται στο ολοκληρωμένο στρατηγικό μας σχέδιο για την ανάπτυξη του Δήμου και την κοινωνική ευημερία των ανθρώπων.
Για παράδειγμα δεν είναι αναγκαίος ένας ευέλικτος «φορέας» που θα αναζητά νέα προϊόντα κατάλληλα για την περιοχή, σύγχρονους και οικονομικούς τρόπους παραγωγής και καινούργιες αγορές με την υποστήριξη της διαδικτιακής τεχνολογίας;

Αυτός ο φορέας δεν θα μπορούσε να οργανωθεί στην περιοχή μας πάντα σε συνεργασία με ομάδες παραγωγών, όταν σε όλον τον κόσμο συντελείται μια πραγματική κοσμογονία σε ότι αφορά στους τρόπους παραγωγής και εμπορίας. Κοινωνικοί συνεταιρισμοί, καταναλωτικές ενώσεις, συμβολαιακή γεωργία είναι σύγχρονα και δοκιμασμένα εργαλεία που πιθανότατα θα δώσουν λύσεις και στα δικά μας προβλήματα που αφορούν και απορρέουν από το ξεπερασμένο μοντέλο παραγωγής και εμπορίας.

Ο Δήμος Ζίτσας κατέχει κοντά στις 50 χιλιάδες στρέμματα γης εκ των οποίων πολλά είναι παραγωγικά.

Σας ρωτώ: αυτή τη γη γιατί να μην την προσφέρουμε σε αγρότες, σε νέα παιδιά που θέλουν, ξέρουν και μπορούν να δουλέψουν, να παράγουν να προσφέρουν εισόδημα. Ακούω διαρκώς το επιχείρημα το οποίο μάλλον είναι δικαιολογία τεμπελιάς και αδιαφορίας ότι δεν το επιτρέπει ο νόμος.

Αυτή όμως είναι η αντίληψη του «δε βαριέσαι». Πράγματι δεν μπορούμε να έχουμε ελαστικούς νόμους με κατανόηση. Οι νόμοι δεν έχουν συναισθήματα, δεν ελίσσονται. Αυτά είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και απ΄ ότι φαίνεται δεν έχουμε και αρκετούς ανθρώπους που τα διαθέτουν. Τους χάνουμε, μέρα με τη μέρα. Σε πολλές περιπτώσεις δεν τους είχαμε ποτέ.
Σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχει νόμιμη λύση για την υπέρβαση των όποιων γραφειοκρατικών ζητημάτων αλλά θέλω να ξέρετε πως ότι με αφορά είμαι διατεθειμένος ακόμη και να αψηφήσω το νόμο για να αποκαταστήσω αδικίες και να ανοίξω καινούργιους δρόμους. Όλοι μαζί είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε όχι απλά ότι μπορούμε, αλλά ότι πρέπει…

«Και με τη χρηματοδότηση τι γίνεται»; Με ρώτησε ο Γιάννης, ένα παιδί 23 ετών που θέλει να μείνει στον τόπο του και ενδιαφέρεται να μπει στην παραγωγή.
Πράγματι υπάρχει θέμα γιατί οι Τράπεζες δεν δίνουν ούτε ένα ευρώ δάνειο…

Έχετε ακούσει για την «Τράπεζα των φτωχών» που υπάρχει και λειτουργεί σε πολλές χώρες όπου το χρήμα είναι δυσεύρετο και οι άνθρωποι δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν από μόνοι τους τις δαπάνες του πρωτογενούς τομέα;

Είναι ένα «μοντέλο» που αν δεν βρεθεί κλασική λύση μέσα από τους χρηματοπιστωτικούς φορείς είμαστε και έτοιμοι και αποφασισμένοι να προωθήσουμε.

Το σχέδιο, η πρόταση, υπάρχει. Αν χρειαστεί θα το υλοποιήσουμε.

Φίλες και φίλοι,
Έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ότι αφορά την παιδεία, την εκπαίδευση των οποίων κοινός παρονομαστής είναι ο πολιτισμός.

Ο πολιτισμός είναι το στοιχείο, η φύτρα που κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό. Ο πολιτισμός, μέρος του οποίου είναι και η υπέροχη παράδοση του τόπου μας και μαζί με το περιβάλλον αποτελούν το «υπερόπλο» που δεν έχουμε αξιοποιήσει.

Είναι δυνατόν να μην μιλάμε στον δημόσιο διάλογο για τον πολιτισμό, την παράδοση, το περιβάλλον ως κεντρικούς πυλώνες της αναπτυξιακής μας στρατηγικής;

Εμείς θα καταστήσουμε τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας, συνώνυμα της Ζίτσας και των ανθρώπων της. Και προσοχή εμείς πολιτισμό εννοούμε την καθημερινότητα και όχι απλά τις επιδόσεις των καλλιτεχνών. Αυτό αν θέλετε είναι το δικό μας «plan B» για την ανάπτυξη.

Έμφαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό, την εκπαίδευση και την παιδεία, τις τέχνες και τα γράμματα ώστε να ξεφύγουμε από την φοβερή δίνη της απελπισίας και της μοιρολατρίας.

Και ακόμη ο πολιτισμός του Δημόσιου χώρου, του σεβασμού του πολίτη, του ελέγχου και της διαφάνειας, της υπεράσπισης του ανήμπορου, της προστασίας του περιβάλλοντος…

Είπα και προηγουμένως ότι θα κάνουμε ότι πρέπει και όχι απλά το «ανθρωπίνως δυνατό». Και ευθύνη μας είναι και να αναστήσουμε και να αναδείξουμε τον πολιτισμό μας.

Εάν σαν «άβουλοι και μοιραίοι» σταθούμε θεατές της ιστορίας θα μας καταπιεί. Γιατί εμείς είμαστε αυτοί, που γράφουν τις σελίδες της σημερινής μας ιστορίας και όταν πια - μετά από καιρό ή και χρόνια ακόμα - η κρίση θα έχει περάσει, εμείς θα κριθούμε όχι μόνο για όσα πετύχαμε, αλλά κυρίως για όσα αφήσαμε στην τύχη τους. Αλίμονο αν το δικαστήριο της ιστορίας αποφασίσει ότι στη Ζίτσα μόνο, πέθαιναν ιδέες, προτάσεις και ελπίδες
χωρίς τίποτε να έχει γεννηθεί…

Και αυτή η αίσθηση, η αγωνία της ιστορικής καταγραφής ας μας δώσει δύναμη και τόλμη ώστε να υπερβούμε τα λίγα και τα μικρά, τις διαφορετικές αντιλήψεις της πραγματικότητας για να γράψουν κάποτε καθαρά και τα δικά μας ονόματα στα βιβλία της ιστορίας.

Γιατί εγώ θεωρώ ότι φιλοδοξία όλων όσοι ασχολούνται με τα κοινά είναι πρωτίστως αν όχι αποκλειστικά η προσφορά και η αναγνώριση…
Εντάξει, δεν θα συναγωνιστούμε τον Καπλάνη και τους Ζωσιμάδες, αλλά τουλάχιστον να μας μνημονεύουν με σεβασμό...

Υποψήφιοι με την παράταξή μας:

ΑΓΓΕΛΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ
ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΑΛΕΞΙΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΒΕΛΤΣΙΣΤΑΣ ΑΛΕΚΟΣ
ΒΛΑΧΟΥ ΑΝΘΗ
ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΓΚΑΒΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΓΚΟΓΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΓΚΟΓΚΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΔΑΜΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΖΙΑΓΚΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΖΟΥΜΠΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΖΩΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΖΩΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΘΕΜΕΛΗΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
ΚΑΣΚΑΝΑΚΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
ΚΕΦΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΟΣΜΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΚΩΤΣΗ ΕΥΗ
ΚΩΤΣΙΑ ΛΕΜΟΝΙΑ
ΛΑΜΠΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
ΛΙΑΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΜΑΛΛΑΤΟΣ ΦΩΤΙΟΣ
ΜΑΛΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΜΑΝΤΖΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΜΗΤΣΟΓΛΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ
ΜΟΥΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΜΠΑΡΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΠΑΡΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΜΠΟΝΟΒΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΜΠΡΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΜΥΛΩΝΑΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ
ΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΝΤΟΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΝΤΟΥΛΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΠΑΚΟΥ ΕΛΕΝΗ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΦΩΤΙΟΣ
ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΠΑΠΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΠΑΠΠΑΣ ΜΑΝΘΟΣ
ΠΑΠΠΑΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ
ΠΑΥΛΟΥ ΤΑΣΙΑ
ΠΡΑΣΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΠΡΕΜΕΤΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
ΡΑΓΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ
ΣΑΡΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ
ΣΙΧΛΙΜΙΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΣΙΩΖΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
ΣΠΕΓΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ
ΣΤΕΦΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΣΤΡΑΚΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΤΑΣΙΟΥΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΑΣΣΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΤΑΤΣΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΤΖΙΑΛΛΑ ΟΛΓΑ
ΤΖΙΑΛΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
ΤΖΟΥΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
ΤΟΥΝΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ
ΤΣΕΝΤΗ ΜΑΡΙΑ
ΤΣΕΦΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
ΧΑΡΛΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΧΑΤΖΗΣ ΖΗΣΗΣ