Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η εκλογές της 6ης Μαΐου είναι οι κρισιμότερες της μεταπολιτευτικής περιόδου, με το πολιτικό σύστημα κατακερματισμένο και υπό κατάρρευση, το ίδιο όπως η χώρα μας, η κοινωνία, τα πάντα. Ότι με αίμα και μόχθο έφτιαξαν οι Έλληνες στα εξήντα χρόνια που πέρασαν, χάθηκαν μέσα σε δυόμιση χρόνια από μία βλακώδη πολιτική που ακολούθησε ως πρωθυπουργός ο κύριος Γεώργιος Παπανδρέου με την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ να πλειοδοτούσε σε στήριξη των πιο απάνθρωπων μέτρων, για να αποποιείται τώρα κάθε ευθύνη!
Η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, με νέο πρόεδρο τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, ήταν αναπότρεπτη εξέλιξη, αλλά δεν αρκεί αυτό για να πειστούν οι πολίτες ότι μπορεί να δρομολογήσει προοπτικές ανάπτυξης. Ούτε ασφαλώς η συγγνώμη που ζήτησε ο κος Βενιζέλος για τα λάθη που έγιναν (όσο ο ίδιος να μην είχε συμμετοχή στο έγκλημα, ενώ ήταν άμεσος συνεργός) είναι αρκετή για να δώσουμε συγχωροχάρτι σε αυτούς που οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση, στην απόγνωση, με το χειρότερο να του αποστερήσουν την ελπίδα για καλύτερη ζωή.
Ασφαλώς έχει μερίδιο ευθύνης η ΝΔ που δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς στις προσδοκίες του λαού κατά την τελευταία πενταετή διακυβέρνηση της χώρας. Έγιναν τρομακτικά λάθη, τα οποία εμείς επισημάναμε χωρίς προσχήματα, όπως και η κριτική μας προς τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αυτά τα λάθη όμως ωχριούν μπροστά σε αυτά που διαπράχθηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, με τους Βενιζέλο, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδο, Χρυσοχοΐδη, Ραγκούση και άλλους ηγετίσκους ή ομαδάρχες, που άφησαν να περάσουν έξι- επτά μήνες άπρακτοι για να οδηγήσουν την χώρα στο ΔΝΤ, στα μνημόνια και στην δανειακή σύμβαση με τους επαχθέστερους όρους που ετέθησαν ποτέ σε δανειζόμενο.
Στο σημερινό χάλι βεβαίως έχει ευθύνες και η Αριστερά η οποία όλα αυτά τα χρόνια εξασκούνταν (και δυστυχώς συνεχίζει) στο… συνδικαλίζεσται και στην ωμή της εξουσίας. Μια Αριστερά εν πολλοίς ανοίγουν «κρατικοδίαιτοι», δήθεν ανατρεπτικοί, με ουτοπιστικά, παραπλανητικά συνθήματα, που δεν συνέβαλλαν με θετικό τρόπο στην πορεία της χώρας. Μια Αριστερά της οποίας το ένα σκέλος, το ΚΚΕ να θέλει… «λαϊκή εξουσία», το άλλο που αφορά τον Σύριζα να ψαρεύει σε θολά νερά και να «σπάει» πολιτικούς κανόνες και την «Δημοκρατική Αριστερά» να νίπτει τας χείρας της για οτιδήποτε.
Προς τις εκλογές ολοταχώς, με πέντε κόμματα στο χώρο της Κεντροδεξιάς και Δεξιάς (με δύο από αυτά αντιμνημονιακά με πρώτο εκείνο της «Χρυσής Αυγής», των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» του κου Π. Καμμένου, του «ΛΑΟΣ» του κου Γ. Καρατζαφέρη) και εντόνως αισθητή την παρουσία της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» της κας Ντόρας Μπακογιάννη στα «πλευρά» της ΝΔ με τον κ. Αντώνη Σαμαρά να διεκδικεί την αυτοδυναμία, η οποία ωστόσο μοιάζει με όνειρο. Η προσπάθεια για μεγαλύτερη συσπείρωση στην Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να αποδίδει τα αναμενόμενα όπως πολύ χειρότερα συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια του κου Βενιζέλου.
Με 32 κόμματα να διεκδικούν την ψήφο μας, 300.000 νέους ψηφοφόρους που είναι και οι πιο οργισμένοι και το ενδεχόμενο να έχουμε δέκα κόμματα στην βουλή την Δευτέρα κανένας δεν γνωρίζει αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση ή θα περάσουμε την χειρότερη περίοδο με απρόβλεπτες (ή μάλλον απολύτως προβλέψιμες) συνέπειες. Τώρα κυριολεκτικώς πρόκειται για ψήφο ευθύνης που θα είναι απότοκος του ελέγχου του θυμού μας, ο οποίος όμως πρέπει να εξαντληθεί σε όσους κατάφεραν μέσα σε δύο χρόνια να μας εξαθλιώσουν και να ξεπουληθεί η χώρα.
Η αποχή δεν είναι λύση. Μόνο η συμμετοχή και η ψήφος μας μπορούν να ζωντανέψουν τις χαμένες ελπίδες μας και να δώσουν την δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, διότι αλλιώς κινδυνεύουμε να χάσουμε και ότι απέμεινε. Μακριά από εμάς κάθε σκέψη τρομοκράτησης των πολιτών ή διάθεση τρομολαγνείας, αλλά δυστυχώς πρέπει να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Ας επιλέξουμε λοιπόν ότι προσφέρει σταθερότητα και τους αξιότερους…
