Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του κ. Γιώργου Αμυρά, με το ψηφοδέλτιο Ιωαννίνων της Ν.Δ, συνεχίζει να προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Οι τριγμοί εστιάζονται κυρίως στον κομματικό μηχανισμό, στην πληθώρα των ενδιαφερομένων να είναι υποψήφιοι στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, αλλά και σε μέρος των ψηφοφόρων της Ν.Δ.
Εκείνο που συζητείται ευρέως, είναι η "ουρονοκατέβατη" υποψηφιότητα, όπως λένε, που είναι και η μόνη που ανακοινώθηκε, ως να ήθελε η ηγεσία του κόμματος να την επιβάλλει. Χωρίς φυσικά (!) να έχει ζητηθεί η άποψη της περίφημης για την ανυπαρξία της ΝΟΔΕ - η οποία μάλλον για τίποτε και ποτέ δεν ερωτάται, ίσως διότι η γνώμη της δε "μετράει".

Ο κ. Αμυράς, παλιότερα ήταν στέλεχος της Ν.Δ, μετακόμισε στο "Ποτάμι", με το οποίο εξελέγη βουλευτής, έφυγε από εκεί λίγο πριν το τέλος (διαφωνώντας με τη συμφωνία των Πρεσπών), επέστρεψε στη ΝΔ, συμμετείχε στο ευρωψηφοδέλτιο αποτυγχάνοντας και τώρα τον ορίζουν υποψήφιο βουλευτή στα Γιάννινα, δίνοντάς του το πλεονέκτημα του "εκλεκτού".
Δεν είναι δα και λίγοι εκείνοι που διερωτώνται, για ποιό λόγο έπρεπε να βρεθεί οπωσδήποτε θέση υποψηφίου για τον κ. Αμυρά; Και γιατί στα Γιάννινα, όπου υπάρχουν πολλοί ικανοί να μας εκπροσωπήσουν στο Κοινοβούλιο; Προφανώς του το υποσχέθηκαν, κρίνοντάς τον ως κατάλληλο.

Η καταγωγή της μητέρας του από το Εκκλησοχώρι, δεν τον καθιστά αυτομάτως Ηπειρώτη. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε στην Αθήνα. Ούτε όμως αυτό τον καθιστά "ξένο", όπως γράφτηκε. Ούτε και μπορεί κανείς να προεξοφλήσει ότι δεν θα είναι καλός εκπρόσωπος, αν εκλεγεί. Θα το δείξει η ψήφος των πολιτών και ο χρόνος.
Έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση και όπως ασκείται η πολιτική, κανένας δεν είναι δικός μας και ξένος. Στην πολιτική δεν τίθενται τέτοια διλήμματα, ούτε και χωρούν συναισθηματισμοί.
Άλλωστε ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είναι που έρχεται από την Αθήνα, από πολύ παλιά. Θα έλθουν κι άλλοι. Ορισμένοι μάλιστα περιφέρονται κιόλας εδώ και καιρό, συμπεριφερόμενοι ως να είχαν ήδη τη σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας της Ν.Δ.
Έτσι έχουν τα πράγματα λίγο - πολύ σε όλα τα κόμματα, με την πλειοψηφία των πολιτών να βρίζουν μεν, να ψηφίζουν δε. Όπως ακριβώς και με την οικογενειοκρατία.