ΨΟΡΟΔΕΕΙΣ! Για τους «παράγοντες» - ο Θεός να τους κάνει - της Ηπείρου λέμε. Δεν έχουν το ανάστημα να διεκδικήσουν, όχι να παρακαλέσουν, αλλά να απαιτήσουν τα αυτονόητα. Αυτά δηλαδή που στερούν από τον τόπο μας, που τον έχουν καταδικάσει σε μία… ημικωματώδη κατάσταση, όμοια με εκείνη του ασθενούς στην εντατική· σταθερά κρίσιμη!
ΤΟΥΣ κοιτάς και λες πόσο «μικροί» είναι. Τους ακούς να μιλούν και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να κατέχουν την εξουσία και να κάνουν κουμάντο. Απορείς πώς γίνεται να επιλέγουμε πάντοτε, μια ζωή τώρα, τους πιο ανίκανους και ασήμαντους, με όποιες εξαιρέσεις, για να επιβεβαιώνουν τον κανένα.
ΓΙΑ την Ήπειρο λέμε πάντοτε. Διότι αν αρχίσουμε να κρίνουμε όσους εμπλέκονται στην κεντρική πολιτική σκηνή, μάλλον πρέπει ν’ αυτοκτονήσουμε ομαδικώς. Η κατάντια είναι τέτοια, διαχρονικώς, που δε μπορεί να περιγραφεί. Και βεβαίως η ευθύνη είναι δική μας, ολόκληρη, όπως και στην περίπτωση του τόπου μας.
ΕΝΑΣ τόπος από τον οποίο θεωρητικώς δε λείπει τίποτε. Είναι όμως άγονος, λένε, και γι’ αυτό είναι η φτωχότερη περιφέρεια με τη μεγαλύτερη ανεργία. Πρακτικώς, αφημένος στη μοίρα του είναι. Κανένα από τα «έργα», για τα οποία υπερηφανεύονται οι «παράγοντές» μας, δεν είναι παραγωγής. Και τα διακοσμητικά, τα εξωραϊστικά, θα πείτε, χρειάζονται. Σίγουρα ναι, αλλά χρειαζόμαστε παραγωγή, ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα.
ΒΛΕΠΕΤΕ εσείς κάποια αποτελεσματική στήριξη όσων θα ασχολούνται ή θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν στον τομέα αυτόν; Μόνο αποσπασματικές δράσεις που δεν είναι αρκετές για «να πάρει εμπρός η μηχανή». Κι όμως, η μόνη λύση για την άρση του οικονομικού αδιεξόδου -και για την χώρα- αυτή είναι. Ο τουρισμός – γιατί πολλά «επενδύουν» και στην Ήπειρο σ’ αυτόν- πρέπει να έρχεται αρωγός, δεύτερος «βραχίονας» στην προσπάθεια.
ΈΧΕΙ λοιπόν, πολλά ο τόπος μας. Απ’ όλα σχεδόν. Ικανούς ηγέτες δεν έχουμε. Φαφλατάδες που περισσεύουν υπάρχουν, αλλά είναι άχρηστοι. Καμώνονται όμως τον σπουδαίο! Συσκέπτονται, συστήνουν επιτροπές, πάει… «περίπατο» δηλαδή η υπόθεση, κάνουν αρλουμποειδείς δηλώσεις, που εμείς πρέπει να αναγνωρίσουμε ως… σοφές κουβέντες. Είναι για καρπαζιές να δέρνεις αλύπητα και να μη σταματάς. Το περισσότερο όμως ξύλο το θέλουμε εμείς, για τις βλακώδεις επιλογές μας!