Έναν όρο ξεχασμένο έφερε στο προσκήνιο των συζητήσεων ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, τα perpetualbonds – «ομόλογα στο διηνεκές», ελληνιστί, τα οποία πρότεινε ως μία εναλλακτική λύση στο ελληνικό χρέος.
Τα ομόλογα στο διηνεκές ή αλλιώς αέναα ομόλογα, χρησιμοποιήθηκαν ξανά στο παρελθόν και συγκεκριμένα πρωτοεμφανίστηκαν στην Μεγάλη Βρετανία το 1752 και τις περασμένες δεκαετίες χρησιμοποιήθηκαν επίσης, από βρετανικές και ιαπωνικές τράπεζες και από μία βραζιλιάνικη σιδηροβιομηχανία.
Πρόκειται για ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης τα οποία πληρώνουν ένα σταθερό επιτόκιο για πάντα. Βασικό χαρακτηριστικό τους είναι πως ακριβώς επειδή είναι επ’ άπειρον, ο δανειζόμενος δεν πληρώνει την αξία του κεφαλαίου, αλλά ένα τμήμα της ετησίως, και συγκεκριμένα τόκους.
Με μία πρώτη ματιά, αυτή η λύση φαίνεται σωτήρια, καθώς το κράτος δεν θα χρειάζεται να επιβάλλει φόρους για την σύντομη ανάκτηση του ποσού με αποτέλεσμα την έγκαιρη αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών, αλλά θα προβαίνει ετησίως στην αποπληρωμή ενός μέρος αυτού.
Ως αποτέλεσμα αυτής της «ποσοτικής χαλάρωσης», η εσωτερική οικονομία τους κράτους θα είναι δυνατόν να εμφανίσει ανάκαμψη καθώς θα υπάρχει πλέον ένα σταθερό αντίκρισμα στα ταμεία των ελληνικών τραπεζών.
Η έλλειψη, όμως, χρονικής διάρκειας, φέρνει μακροπρόθεσμα στο κέντρο της προσοχής ένα ρίσκο, την απαίτηση αύξησης επιτοκίου από τους δανειστές
Επιπλέον, δεδομένου ότι χρησιμοποιούνται συνήθως από εταιρίες στις οποίες ο επενδυτής είναι και μέτοχος της επιχείρησης, σε περίπτωση μη υψηλής απόδοσης των ομολόγων για τους επενδυτές, ενέχεται ο κίνδυνος να εισέλθουν στην αγορά άλλες εταιρίες πιθανότατα κι από άλλες χώρες προκειμένου να καλυφθεί η διαφορά, με πιθανό αποτέλεσμα την εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από ξένες.
Η λύση, λοιπόν των ομολόγων στο διηνεκές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αποτελεσματική μεν, βραχυπρόθεσμη και επίφοβη δε.